Prolog.

Słyszę krzyk, choć nie do końca jestem pewna, czy wydobywa się z mojego gardła. Czuję paraliż przeszywający moje ciało, ale jest on na tyle odległy, że zastanawiam się, czy nie jestem w drodze do innego świata. Przez łzy, które cały czas na nowo wypełniają moje oczy, nie jestem w stanie zweryfikować, gdzie dokładnie się znajduję. To uczucie doprowadza mnie do rozpaczy. Do tego moje nogi i ręce oplecione są ciasno skórzanymi paskami, przez co nie mogę się ruszyć, mimo, że bardzo bym tego chciała. Co kilka sekund wstrząsają mną przeraźliwe dreszcze. Nie łudzę się nawet, że szybko się zakończą. Wiem, że to niemożliwe. Z mojego czoła spływają stróżki potu. Krzyk wydaje się być coraz głośniejszy. Zdaje się, że moja głowa niebawem eksploduje. Wyrywam się z coraz to większą mocą, jednak przez to jestem słabsza. Tracę nadzieję na ratunek. I wtedy raptownie znika wszystko. Wszystkie moje katusze nie mają znaczenia, kiedy czuję chociażby skrawek jego przy sobie, kiedy zdaję sobie sprawę, że jest blisko. Naprawdę blisko. Wtedy nic się nie liczy.